για την Αγγελική Κουτσουμπού: η πραγματικότητα του εξωπραγματικού...

Ο ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ, ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΧΟΥΝΤΑ

[κείμενο που μας έστειλε ο Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου] Τα περιστατικά γύρω από την δολοφονική επίθεση, στην πλατεία Συντάγματος, αστυνομικών της ομάδας Δέλτα, με τις μηχανές τους, πάνω στον κόσμο (συγκεκριμένα στο μπλοκ του ΕΕΚ) που διαδήλωνε στις 6 Δεκέμβρη (στον ένα χρόνο από την εν ψυχρώ δολοφονία, από αστυνομικό, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), με αποτέλεσμα ένας εξ αυτών να τραυματίσει σοβαρά την αγωνίστρια Αγγελική Κουτσουμπού, είναι, λίγο ως πολύ, γνωστά και καμιά προσπάθεια παραποίησης αυτών, των πραγματικών περιστατικών, από τη μεριά των κυβερνητικών μηχανισμών δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Δεν ήταν ένας ‘κατά λάθος’ τραυματισμός - ήταν συνέπεια του νέου επιχειρησιακού σχεδιασμού της αστυνομίας για μια χωρίς όρια καταστολή : ορμούν μέσα στο πλήθος με σκοπό να το τρομοκρατήσουν, να το διαλύσουν, να συλλάβουν (ή να ‘προσάγουν’ και να φακελώσουν) όσο μπορούν περισσότερους, έτσι, στα τυφλά, χωρίς να νοιάζονται αν αυτό θα οδηγήσει σε σοβαρούς τραυματισμούς ή και θανάτους. Ο Δελτάς που χτύπησε την Αγγελική Κουτσουμπού δεν είναι ο μόνος που όρμησε στο πλήθος και έπεσε από τη μηχανή του. Πολλοί ορμούσαν με τον ίδιο τρόπο, ενίοτε έπεφταν και σηκώνονταν για να χτυπήσουν τον κόσμο με τα ρόπαλά τους. Έτσι, ο Δελτάς ‘μας’, αφού χτύπησε με τη μηχανή του και έριξε κάτω την Αγγελική, τη χτύπησε, με το κλομπ του, στο κεφάλι και, εν συνεχεία, αυτός και άλλοι χτύπησαν και αυτούς που έσπευσαν να την βοηθήσουν και φώναζαν οργισμένοι. Έπρεπε να είναι κανείς παρών εκείνη τη στιγμή της τελείως απρόκλητης επίθεσης στην πλατεία Συντάγματος (όπως σε διάφορα σημεία ολόκληρης της πορείας, όπως, όλο και πιο συχνά, σε διάφορες στιγμές της κοινωνικής πραγματικότητας, όπως διαμορφώνεται την τελευταία περίοδο) για να καταλάβει ότι ο όρος ‘μηδενική ανοχή’ δεν σημαίνει πλέον, απλώς, ότι η κρατούσα εξουσία δεν ανέχεται καθόλου την παραμικρή παραβίαση των ορίων (που αυτή θέτει), αλλά ότι η ίδια η κίνηση (η πορεία, η διαδήλωση, η διεκδίκηση) αποτελεί καθαυτή παραβίαση των επιτρεπτών ορίων. Τα όρια που μπορεί κανείς να κινηθεί (πχ, να διαδηλώσει) είναι αυτά που επιτρέπει η ασφυκτική παρουσία των ΜΑΤ, δεξιά και αριστερά της πορείας, που είναι η ορατή έκφραση, στο πολιτικό πεδίο, του τρόπου με τον οποίο οι επιβαλλόμενοι κοινωνικοί κανόνες στενεύουν τόσο ασφυκτικά ώστε να θέτουν εκτός πάσης συζήτησης την όποια απάντηση στις κοινωνικές ανάγκες, τις οποίες, πλέον, απλώς συνθλίβουν και πνίγουν. Δεν αρκεί, πλέον, ότι η ασφυκτική παρουσία των ΜΑΤ στα πλευρά της πορείας προκαλεί την δικαιολογημένη οργή, την επιθετικότητα και την (προφανώς επιθυμητή από τη εξουσία για τους σκοπούς της) παραβίαση των ορίων. Τώρα, με τις ομάδες Δέλτα, εισβάλλουν μέσα στην ίδια την πορεία για να την διαλύσουν, παράγοντας και το αναγκαίο θέαμα, που λειτουργεί για την υποδαύλιση της ανασφάλειας και του αισθήματος της απειλής (από τους επικίνδυνους ‘άλλους’), καθώς και των στερεότυπων της Ασφάλειας, του Νόμου και της Τάξης στα κοινωνικά στρώματα, των οποίων τον πολιτικό εναγκαλισμό επιδιώκει η κρατούσα εξουσία Η Αγγελική Κουτσουμπού, εκτός από το συντριπτικό κάταγμα της αριστερής κλείδας, έχει μια βαριά εγκεφαλική κάκωση, με εγκεφαλική θλάση, υπαραχνοειδή αιμορραγία και υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Έχει ακόμα και ένα κάταγμα του λιθοειδούς οστού αριστερά και γι΄ αυτό αιμορραγούσε από το αυτί - το ίδιο αυτί στο οποίο την είχαν χτυπήσει όταν την βασάνισαν (και με φάλαγγα) την περίοδο της χούντας (επί Ιωαννίδη). Ο, τι δεν κατάφερε να κάνει στην Αγγελική Κουτσουμπού (και στο κίνημα) η χούντα, φαίνεται να φιλοδοξεί να το ολοκληρώσει το ΠΑΣΟΚ του Χρυσοχοϊδη. Πριν μερικούς μήνες αυτό θα φαινόταν μια ακραία και εξωπραγματική τοποθέτηση. Αλλά είναι η ίδια η πραγματικότητα από ζούμε, που γίνεται, πλέον, ‘εξωπραγματική’, σύμφωνα με τα προ ολίγου μόλις χρόνου δεδομένα, φέρνοντας μπροστά στην κρατούσα εξουσία το πολιτικό καθήκον της, χωρίς αναβολή, επιβολής των συνεπειών της οικονομικής κρίσης πάνω στο σύνολο των λαϊκών μαζών, καθήκον που η παρούσα κυβέρνηση έχει φανεί πλήρως διατεθειμένη ν΄ αναλάβει. Ίσως, επομένως, δεν είναι τυχαίο το προσωνύμιο που έχει δοθεί στον πολιτικό προϊστάμενο αυτών των αστυνομικών (αυτού που, διαμέσου των υφισταμένων του, τους εντέλει και τους εμπνέει με τις κομπορρήμονες και εμπρηστικές δηλώσεις του να ενεργούν κατ΄ αυτό τον τρόπο) : ύστερα από μια περίοδο που «έπαιξαν» τα Χρυσο-γιαννάκης και Μαρκο-χοϊδης (εκφράζοντας την συνέχεια από την προηγούμενη κυβέρνηση), τώρα φαίνεται να ‘παίζει’ πιο πολύ το Χουντο-χοϊδης. Κι΄ ούτε αποτελεί απλό λογοπαίγνιο η διαπίστωση, που ήδη έγινε, ότι την εποχή της ΕΡΕ δολοφονούσαν με τρίκυκλο (ο Γκοτζαμάνης τον Γρ. Λαμπράκη), ενώ στη σημερινή (του Χρυσοχοίδη) με δίκυκλο. Δεν είναι τυχαίο ότι το μόνο Υπουργείο που πλειοδοτεί σε ενεργητικότητα, δραστηριότητα και σε υποσχέσεις για ‘παροχές στο λαό’, είναι το Υπουργείο ‘Προστασίας του Πολίτη’ (ο νεολογισμός της νέας διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που, πιο γρήγορα από όλους όσους εκτόξευσε μετεκλογικά, μετατράπηκε σε τραγική φάρσα). Όλα τα Υπουργεία μιλούν για περικοπές - ο Χρυσοχοίδης πλειοδοτεί σε ‘παροχές’. Σε τι παροχές; Μα σε Τάξη, σε μηδενική ανοχή, σε καταστολή. Και ποιόν υποτίθεται ότι προστατεύει το Υπουργείο ‘Προστασίας’; Μα τον ‘μέσο πολίτη’ με την περιουσία, τον ιδιοκτήτη, τον νοικοκύρη, που μπορεί να βουλιάζει στα χρέη και στην απόγνωση, αλλά τους προσφέρει, ως ‘σανίδα σωτηρίας’, την Κοινωνική Τάξη, την προστασία από τις ‘επικίνδυνες τάξεις’, τους μετανάστες, τους φτωχούς, τους κάθε λογής αποκλεισμένους, τους απόβλητους της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης (που γίνονται όλο και πιο πολλοί), τους κάθε είδους ‘πλεονάζοντες’, επομένως εν δυνάμει ‘εγκληματικά στοιχεία’, μια διαρκή απειλή για την ιδιοκτησία, άσχετο αν έχει προλάβει (ή ετοιμάζεται) να τη δημεύσει η τράπεζα. ‘Θα προστατεύσουμε τις περιουσίες’, κραυγάζει ο Χρυσοχοίδης. Δεν τον ακούσαμε ποτέ να πει ότι θα προστατεύσουμε τους φτωχούς από τη φτώχια και τους αποκλεισμένους από τον αποκλεισμό. Όσοι εκπλήσσονται από ένα ΠΑΣΟΚ ‘χωρίς προηγούμενο’, ίσως τους διέφυγε ότι η πρώτη ενέργεια της νέας κυβέρνησης ήταν η πολιορκία, οι επιθέσεις και οι προκλήσεις της αστυνομίας στα Εξάρχεια, σε μια προσπάθεια να μη σπάσει ούτε για μια στιγμή μετά τις εκλογές, η συνέχεια του (ας μας επιτραπεί να το χαρακτηρίσουμε) «κεκτημένου του Καρατζαφέρη» : το κλίμα, δηλαδή, που διαμορφώθηκε μετά την άνοδο της ακροδεξιάς στις Ευρωεκλογές και το ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό πογκρόμ που ξέσπασε αμέσως μετά απ΄ αυτές, αυτό το πιο βάρβαρο και θλιβερό, απ΄ όλα τα καλοκαίρια σ΄ αυτή τη χώρα, από μια κυβέρνηση της ΝΔ σε κρίση (του τέλους της). Η προκλητική βία των αστυνομικών σωμάτων του Χρυσοχοίδη είναι η πολιτική έκφραση των οικονομικών πολιτικών που προωθεί το Υπουργείο Οικονομικών του Παπακωνσταντίνου και, φυσικά, οι Βρυξέλες: η έκταση και το βάθος των περικοπών δεν έχουν ούτε όρια, ούτε πάτο. Όπως παντού, η φτώχια επαναπροσδιορίζεται ως ζήτημα Νόμου και Τάξης. Το Κράτος Πρόνοιας (αν και ποτέ δεν υπήρξε στην Ελλάδα) μετατρέπεται σε κράτος Τάξης και Ασφάλειας. Το σύστημα που παράγει μαζικά την κοινωνική ανασφάλεια (τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας και ζωής), κατασκευάζει τον κίνδυνο για την προσωπική και την περιουσιακή ασφάλεια του ‘πολίτη’ Ο ‘κίνδυνος’ καιροφυλακτεί : μετανάστες και πρόσφυγες, άνεργοι και επισφαλώς εργαζόμενοι, αποκλεισμένοι κάθε είδους, νέοι ολοένα και περισσότερο περιθωριοποιούμενοι, χωρίς μέλλον, συνδικαλιστές και πολιτικοί μαχητές που μάχονται κατά των κατεστημένων κοινωνικών σχέσεων και εξουσιών. Οι εχθροί στοχοποιούνται. Και οι ομάδες Δέλτα εφορμούν. 8/12/09 Θ. Μεγαλοοικονόμου