Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Οι Δαναΐδες και οι δεσμώτες

[ΕΠΟΧΗ, 19/12/2010, η οποία κυκλοφορεί εκτάκτως στις 20/12/2010 λόγω της απεργίας στα μέσα ενημέρωσης]


Ενόσω είναι σε εξέλιξη η νομοθετική δραστηριότητα για τη αναμόρφωση του σωφρονιστικού συστήματος,  τα ευρύτερα συμφραζόμενα δείχνουν για μια ακόμα φορά το ψευδεπίγραφο των ευγενών όρων. Οι φυλακές είναι μέρος μόνον ενός ευρύτερου συστήματος παραγωγής «εγκληματιών», είναι το τελικό στάδιο μιας διαδικασίας από-κοινωνικοποίησης που ξεκινά και ολοκληρώνεται ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Πως είναι λοιπόν δυνατόν να αναμορφώσεις το τελικό στάδιο και να περιμένεις αποτελέσματα όταν τα προηγούμενα στάδια συντείνουν στην παραγωγή νέας σοδειάς προβλημάτων από αυτά τα οποία η όποια μεταρρύθμιση επιχειρεί να επιλύσει; Η εκτίμησή μου είναι ότι τα μέτρα που επεξεργάζεται το υπουργείο δικαιοσύνης είναι θετικά μόνον από την άποψη ότι πιθανόν να αμβλύνουν σε κάποιο βαθμό τα δεινά του εγκλεισμού∙ για να συμπληρώσω ότι το όλο σχήμα θυμίζει τον πίθο των Δαναΐδων καθώς, όποιος κι είναι ο αριθμός εκείνων που θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τα μέτρα, διωκτικές και δικαστικές αρχές θα υπερκαλύψουν σχεδόν ταυτόχρονα τα κενά που δημιουργούνται στις ήδη εκρηκτικά γεμάτες φυλακές με νέες φουρνιές υπόδικων ή καταδικασμένων με αυστηρές, άρα μακροχρόνιες, ποινές. Γνωστή η απάντηση: η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και η πολιτεία δεν μπορεί να παρεμβαίνει στο έργο της. Γνωστά, όμως, και δύο συνταγματικά αξιώματα που θα έπρεπε να αντανακλώνται στη λειτουργία των τιμωρητικών θεσμών και ειδικότερα στο στάδιο της διαδικασίας στο ακροατήριο. Πρώτον, ότι το άτομο δεν μπορεί να γίνεται μέσο για την άσκηση μιας πολιτικής –κι εδώ αναφέρομαι στην «παραδειγματικού» χαρακτήρα ανακύκλωση των «συνήθων  εγκληματιών», στους οποίους τα τελευταία χρόνια προστέθηκαν και οι νεαροί/διαδηλωτές/εν δυνάμει τρομοκράτες∙ άρα, δεύτερον, ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα της πρόσβασης σε δίκαιη δίκη με ό, τι συνεπάγεται αυτό στο επίπεδο της διασφάλισης των όρων μιας αμερόληπτης κρίσης, η οποία θα βασίζεται σε γεγονότα και αποδείξεις και όχι σε εκτιμήσεις ή αντανακλάσεις του φοβικού κλίματος που κατασκευάζει τους εκάστοτε «εσωτερικούς εχθρούς».[1]
Όπως, λοιπόν, είναι αστείο πια να μιλάμε για αναμορφωτική λειτουργία της φυλακής είναι επίσης ανεδαφικό να μιλάμε και για αναμόρφωση του σωφρονιστικού υποσυστήματος αγνοώντας τις εκτροπές του συνολικού συστήματος απονομής της ποινικής δικαιοσύνης: οι φωτιές στις ταράτσες των φυλακών ή η ρώσικη ρουλέτα των απεργών πείνας δεν μεταφράζονται στο ανέφικτο αίτημα για καλύτερη φυλακή αλλά στην απαίτηση για λιγότερη φυλακή.



[1] Καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη των 11 νεαρών «τρομοκρατών» στη Λάρισα», παραθέτω τις δηλώσεις του νυν Πρωθυπουργού και κυβερνητικών στελεχών την εποχή της σύλληψης, όπως αναφέρονται στην ιστοσελίδα tvxs της 9/12/2010, 16:00, όπου ο κ. Παπανδρέου, σε από κοινού δήλωση με τον Α. Αλαβάνο είχε καταγγείλει ως «απαράδεκτη» τη δίωξη των 11 ανηλίκων ενώ τη διαδικασία είχε καταγγείλει και ο κ. Κακλαμάνης με ιδιαίτερα αυστηρούς χαρακτηρισμούς.


1 σχόλιο: