για τους χειμώνες της Χριστίνας

Το καλοκαίρι του 2009, μια μεγάλη κινητοποίηση πολιτών και φορέων, κείμενα υποστήριξης και ερωτήσεις στη Βουλή από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, βοήθησαν να λήξει ο προηγούμενος  εγκλεισμός της νεαρής ρομά Χριστίνας Κυριμοπούλου που είχε διαρκέσει 5 χρόνια κι έμοιαζε να μην έχει τέλος. 

Ανατρέχοντας τώρα στο διάστημα που πέρασε από τότε, σκέφτομαι πόσο αφελής υπήρξα να πιστεύω ότι όλη εκείνη η κινητοποίηση μπορούσε να έχει άλλο χαρακτήρα πλην του σχεδόν τελετουργικού  τέτοιων κινήσεων όπου στο τέλος σχεδόν ξεχνάμε το όνομα εκείνου τον οποίο αφορά. 

Που πίστευα, με δυο λόγια, ότι θα μπορούσε να παραχθεί ένα βιώσιμο πλαίσιο υποστήριξης της Χριστίνας για την περίοδο μετά τον εγκλεισμό, την ανάληψη έστω της ευθύνης που αναλογούσε στα πρόσωπα που ασχολήθηκαν μαζί της από θέση θεσμικού ρόλου. 

Δεν θα επανέλθω σ’ αυτό το θέμα γιατί δεν έχω μετακινηθεί στο ελάχιστο από την πρόθεσή μου να προστατέψω την Χριστίνα από το κουρέλιασμα του ιδιωτικού της χώρου, καθώς η αφήγηση της εκάστοτε εγκατάλειψης αναπόφευκτα συνεπάγεται αναφορά στο περιβάλλον και στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν  τότε η Χριστίνα. Και το μυθιστόρημα θα γίνει άκρως προκλητικό για να πάρουν πάλι φωτιά τα πληκτρολόγια. Έτσι κι αλλιώς, τα θέματα αυτά είχα και θα έχω την ευκαιρία να τα αναπτύξω με λεπτομερείς αναφορές σε συνθήκες, φορείς και πρόσωπα, καταθέτοντας ως μάρτυρας σε μια ακόμα δίκη της.  Μήπως και πιάσει τόπο αυτό το χρονικό μοναξιάς κι απόγνωσης, αυτή η καταχώριση της, σε θεσμικό και άτυπο επίπεδο, στις χαμένες ζωές, στις καμένες περιπτώσεις για τις οποίες υπάρχει μόνο ο Καιάδας. 

Τα εγκλήματα που συντελέστηκαν σε βάρος της όλο αυτό το διάστημα δεν ορίζονται ως τέτοια από κανένα κώδικα, αντίθετα είναι θεσμικά καταχωρισμένα ως συνήθεις αντιδράσεις απέναντι σε ένα «δύσκολο περιστατικό» και ως τέτοια παρέχουν πλήθος άλλοθι και σε όσους δεν κατείχαν μεν θεσμικούς ρόλους αλλά, με εξίσου σοβαρές συνέπειες για την πορεία της,  είτε την εγκατέλειψαν να παλεύει μόνη με τους δαίμονές της είτε, συμμετέχοντας ασυνείδητα, επιβάρυναν ακόμα περισσότερο την κατάστασή της.  Και σε τελευταία ανάλυση, το ζήτημα ήταν να μην γίνει η Χριστίνα «περιστατικό»∙ απ’ τη στιγμή που έγινε προσφέρεται για  να εγγράψει ο καθένας επάνω της την δική του εκδοχή για τα όρια και τη ζωή της,  να λυπηθεί λίγο ή περισσότερο, να καμαρώσει για τη διάγνωση ή την περιορισμένης ευθύνης προσφορά του, να καταλογίσει την ευθύνη σε άλλους διαφυλάσσοντας την καλή του εικόνα, να πάει παρακάτω, ανυπεράσπιστη είναι έτσι κι αλλιώς η Χριστίνα για ν’ αντιδράσει.

Κι έτσι, πάλι, αντιμέτωπη με ένα ακόμα δικαστήριο θα δώσει τη μεγάλη μάχη του παρία να αναγνωριστεί ως υποκείμενο δικαίου και φορέας δικαιωμάτων. Αστείο; Μα έχουμε γελάσει ήδη τόσο πολύ με τα μεγάλα λόγια, ας κάνουμε λίγη οικονομία στο γέλιο γι’ αυτή τη μείζονα στιγμή της Χριστίνας, σάματις θα μας λείψουν οι Χριστίνες για να εγγράφουμε ερήμην τους τις δικές μας ιστορίες στις πληγές τους;